Πρέπει να ομολογήσομε ωστόσο, ότι το μίσος κατά της
πολυτέλειας δεν είναι πολύ δικαιολογημένο· το μίσος αυτό, φέρνει και το μίσος
στην τέχνη. Για τους ιερωμένους όμως, η πολυτέλεια, έξω από τις τελετές και τις
επίσημες παραστάσεις, δε στέκει. Δείχνει συνήθειες όχι και πολύ ελεητικές. Ιερωμένος
μέσα σε πλούτη, είναι πράγμα αντιφατικό. Ο λειτουργός πρέπει να στέκεται πλάι
στους φτωχούς. Μπορεί κανείς να ’χει αδιάκοπα μπροστά του χειροπιαστές, μέρα
και νύχτα, όλες τις απελπισίες, τις δυστυχίες, τις ανέχειες, χωρίς ο ίδιος να
’χει απάνω του λίγη από την άγια αυτή φτώχεια, ακριβώς όπως ο εργάτης λίγη από
τη σκόνη της δουλειάς του; Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν άνθρωπο κοντά στο
καμίνι και να μη ζεσταίνεται; Μπορεί να σκεφτεί έναν εργάτη, πού εργάζεται
νυχτόμερα κοντά στη φωτιά και δεν του έχει καεί ούτε τρίχα, δεν του έχει
μαυρίσει νύχι, δεν έχει ούτε σταγόνα ιδρώτα στο πρόσωπο; Το πρώτο σημάδι της
φιλανθρωπίας σ’ έναν ιερωμένο, προ παντός σ’ έναν επίσκοπο, είναι η φτώχεια.
[...]
Οι μαθητές της θεολογικής σχολής της επισκοπής του,
καταλάβαιναν τόσο πολύ πώς ήταν αδύνατο να προκόψουν κοντά του, ώστε μόλις
τέλειωναν, τους έδινε συστατικά στους αρχιεπισκόπους άλλης περιοχής και έφευγαν
γρήγορα. Γιατί πρέπει, κανείς τελοσπάντων να πάει μπροστά. Ένας άγιος, πού ζει
με τόση απλότητα, είναι γειτονιά επικίνδυνη· μπορεί να σας μεταδώσει μια φτώχεια αθεράπευτη, μια αγκύλωση των
αρθρώσεων πολύ βλαβερή για την επιτυχία, και γενικά να σας κολλήσει μια
αυταπάρνηση μεγαλύτερη απ' όσο πρέπει. Για τούτο, μπροστά σ’ αυτή την ψωριασμένη
αρετή, το ’βαζαν στα πόδια. Έτσι ο επίσκοπος Μυριήλ απόμεινε ολομόναχος.
Βίκτωρ Ουγκώ
΄΄Οι Άθλιοι΄΄