Δεν μπορούμε να αυτοπραγματωθούμε χωρίς
αυτή την κοινωνία μας με τους άλλους. Δεν μπορούμε να
ανοίξουμε την πόρτα του άλλου, να γκρεμίσουμε τον τοίχο που περικλείει τον
άλλον και τον τοίχο πού περικλείει κι εμάς τους ίδιους, χωρίς την εμπειρία του
Σταυρού. Ο Χριστός γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού. Μόνο ο Σταυρός γκρεμίζει
τείχη. Εισερχόμαστε στη ζωή δια της επικοινωνίας με τους άλλους. Εισερχόμαστε
στη μετοχή του Θεού δια του Σταυρού και λαμβάνουμε από τον Χριστό τη
δύναμη να Τον συνοδεύουμε. Ο σύγχρονος πολιτισμός πάσχει απ’ αυτή την απομόνωση
του ανθρώπου.
Είδα ένα σύγχρονο νοσοκομείο.
Εντυπωσιάστηκα από την εξαιρετική τεχνολογία. Εντελώς τυχαία, διέκρινα μέσα
από μια ανοιχτή πόρτα, δύο γυναίκες ξαπλωμένες, σχεδόν εξαντλημένες, να μην
μπορούν να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά. Κανείς πλάι τους, να τους πει ένα
λόγο...
Δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε το
πρόσωπο με την τεχνική. Προτιμώ να μείνω στη φτώχεια μου και να είμαι με τη
γυναίκα μου και με την κόρη μου. Γι αυτό χρειάζεται να έχουμε αγάπη, να
προσφερόμαστε. Είναι δύσκολο: μας ξεβολεύει. Αν όμως αποφεύγουμε να είμαστε
πλάι στον άλλον, θα υποφέρουμε δοκιμασίες ίσως και αιώνιες. Ο
σταυρός που με σώζει δεν είναι τα δικά μου βάσανα, αλλά τα βάσανα των άλλων:
πάσχει για μένα, πάσχω για εκείνον. Ο Χριστός πάνω στον Σταυρό πάσχει για
τους άλλους, όχι για τον Εαυτό Του, ή για μια ομάδα εις βάρος κάποιας άλλης
ομάδας.
π.
Δημήτριος Στανιλοάε