Κοιτάζοντας



Κάποιες φορές αισθανόμαστε τον Θεό να μας κοιτά­ζει με προσήλωση, με τρόπο άπειρο, με μια ένταση άπειρη, στεριωμένη πάνω σ' ολόκληρη την αιωνιότητα. Άλλες στιγμές αισθανόμαστε ότι κοιτάμε εμείς τον Θεό, ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια της ψυχής μας, βάζοντας σ’ αυτή την ενατένιση ολόκληρο τον εαυτό μας, ολόκληρη την ψυχή μας· και το δικό Του κοίταγμα συναντιέται με το δικό μας και συμπορεύονται, σαν να ήταν Εκείνος μέσα στα μάτια μας ο αγαπών με τον αγαπώμενο μαζί. Σε άλλες στιγμές η μικρή ψυχή νιώθει τον Θεό να την αγκαλιάζει ή αισθάνεται την ίδια να αγκαλιάζει τον Θεό. Κάποιες φορές αδράχνει αέρα, αλλά κάποιες άλλες νιώθει μια βέβαιη επα­φή με τον Θεό. Κάποιες φορές είναι το απαλότερο χάδι που αναστατώνει την ψυχή και το δέρμα με μια εξαίσιαταραχή (διότι «αν το σώμα δεν είναι η ψυχή, τότε τί είναι η ψυχή;»). Κάποιες φορές όλο μας το είναι σπαρταράει από λαχτάρα, γινόμαστε ένας ατόφιος πόθος, αγαπώντας με κάθε χτύπο της καρδιάς και κάθε ανάσα, με κάθε κύτταρο και κάθε αδένα μας, με κάθε όργανο του σώματός μας, παλλόμενοι με μια αγάπη που πηγαίνει πάνω-κάτω, πάνω-κάτω.

Η ψυχή είναι θηλυκή και κάποιες φορές αρέσκεται να ακκίζεται λίγο με την παρουσία του Θεού. Γνωρίζει ότι αγαπιέται και ότι μπορεί να Τον γοητεύει και να Τον τιθασεύ­ει. Κάποιες φορές είναι ακόμα και τυραννική, γνωρίζοντας ότι Εκείνος της έχει παραδοθεί, και ότι αυτή έχει δύναμη πάνω Του, αλλά και γνωρίζοντας ότι κι αυτή επίσης Του έχει παραδοθεί και ότι βρίσκεται στα χέρια Του.

Και τα βράδια κοιμάται χαμογελώντας, γνωρίζοντας με σιγουριά ότι ο αγαπημένος της την αγαπά και τη νοιάζεται. Κάποιες φορές ξυπνά μέσα στη νύχτα νιώθοντας ότι τη φίλησε και πώς το πρόσωπό Του είναι κοντά στο δικό της.


Ernesto Cardenal