Ίσως δεν υπάρχει πιο αποκαλυπτικό σημείο
της ζωής του χριστιανού του τί είναι αγιότητα, από την εκφώνηση του ιερέως, όταν
υψώνει το Τίμιο Σώμα λίγο πριν από τη Θεία Κοινωνία: «τά ἅγια τοῖς ἁγίοις», δηλαδή
το Σώμα του Χριστού και το Αίμα Του είναι άγια και προσφέρονται στους «αγίους»,
τα μέλη της Εκκλησίας προς κοινωνίαν.
Η απάντηση του λαού στην εκφώνηση αυτή είναι
συγκλονιστική: «εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός».
Ένας είναι μόνον άγιος, ο Χριστός -εμείς είμαστε αμαρτωλοί- και η αγιότητά Του,
στην οποία καλούμαστε να συμμετάσχουμε και εμείς οι αμαρτωλοί, δεν αποβλέπει σε
τίποτε άλλο από τη δόξα του Θεού (΄΄εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός΄΄), Την ώρα εκείνη η Εκκλησία
βιώνει την αγιότητα στο αποκορύφωμά της. Με την ομολογία «εἷς ἅγιος», κάθε αρετή
μας και κάθε αξία μας εκμηδενίζονται μπροστά στην αγιότητα του μόνου αγίου. Αυτό
δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσερχόμαστε στη Θ. Κοινωνία χωρίς προπαρασκευή και
αγώνα για την άξια προσέλευσή μας. Σημαίνει όμως ότι όσο και αν προετοιμαστούμε,
δεν γινόμαστε άγιοι προτού κοινωνήσουμε.
Η αγιότητα δεν προηγείται της ευχαριστιακής
κοινωνίας, αλλ' έπεται. Αν είμαστε άγιοι πριν κοινωνήσουμε, τότε προς τί η Θ. Κοινωνία;
Μόνον η μετοχή στην αγιότητα του Θεού μάς αγιάζει, και αυτό είναι πού μας προσφέρει
η Θ. Κοινωνία.
Ιωάννης Ζηζιούλας
Μητροπολίτης Περγάμου