«Φῶς ἱλαρόν
ἁγίας δόξης ἀθανάτου Πατρός...»
Δάκρυα
έρχουνται στα μάτια του ανθρώπου, ακούγοντας αυτά τ' αρχαία λόγια, που είναι
απλά και αιώνια σαν το βασίλεμα του ήλιου... Αλλά και τούτη
την ώρα που γράφω, λάμπει απάνω στον τοίχο... Πόσο χαίρουμε σαν το βλέπω να
μπαίνει μέσα στο καταφύγιό μου! ... Κάθε βράδυ το περιμένω με αγάπη. Δεν
πηγαίνω πουθενά για να μην χάσω την ιερή αυτή επίσκεψη. Χαίρομαι που κρατά
πολλή ώρα η παρουσία του και παρακαλώ ν' αργήσει να φύγει.
Μόλις αρχίζει και φεγγίζει μυστικά λέγω: «Καλώς το! Καλώς ήρθες πάλι στο φτωχικό μας». Κάνω τον σταυρό μου και συλλογίζουμαι: «Τούτη την ώρα χρυσαφώνεις τα παλιά τέμπλα στα μοναστήρια, στολίζεις με ακριβά πετράδια το φτωχό εικονοστάσι, που είναι μέσα στη σπηλιά του ασκητή ή κανένα σκοτεινό κουβούκλι που κάνει την προσευχή της καμιά ταπεινή και πικραμένη ψυχή.
Την ίδια ώρα, όμως, μπαίνεις και σε σπίτια ψυχρά και δίχως πνοή, που κάθουνται μέσα άπιστοι άνθρωποι, και δεν σε παίρνουνε είδηση, αλλοίμονο! ω χαιρέτισμα αρχαγγελικό, ω αγιασμένη πορφύρα, που έγινες από τα αθάνατα αίματα που χύσανε οι Μάρτυρες του Χριστού.
Μπαίνεις
και σε φυλακές σκοτεινές, εκεί που βασανίζουνται οι απελπισμένοι, για να τους
δώσει λίγη ελπίδα. Μπαίνεις και σε τρύπες υγρές κι ανήλιαγες. Μπαίνεις και σε
άψυχα κι άσπλαχνα εργοστάσια, μα κανένας δεν σε παίρνει είδηση, ούτε πότε
μπαίνεις, ούτε πότε φεύγεις, ούτε ποιά μέρα θα σβήσεις, φεύγοντας για πάντα,
σαν τον άνθρωπο που δεν γυρίζουν να τον δούνε. Άραγε ο Θεός σε στέλνει μονάχα
σε μας για να μας φέρεις την ελπίδα του και τον χαιρετισμό της αγάπης του, και
σε περιμένουμε με αγάπη και με πόθο;...».
Αλλοίμονο! Σε στέλνει σε όλους τους ανθρώπους μα αυτοί δεν σε βλέπουν, ω φως ιλαρόν, ω φώς εσπερινόν, ω φως ανέσπερον!
Φώτης Κόντογλου