ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ...Β'

 

  

Εγώ πολύ χρόνο σπατάλησα στην ζω­ή μου μέσα στην μα­ται­ό­τη­τα και όλη σχεδόν  την νεὀτητά μου στην ματαιοπονία να μελετώ την γνώση τής  δήθεν σοφίας την οποία ο Θεός απέδειξε ως ανόητη. 

Ό­ταν ξύ­πνη­σα σαν α­πό βα­θύ ύ­πνο, και αναζήτησα το θαυ­μα­στό φως της σο­φί­ας του Ευ­αγ­γε­λί­ου που οδηγεί την Αλήθεια, κατανόησα πόσο άχρηστη ήταν η σοφία των αρχόντων του αιώνα τούτου. Και κλαίγοντας την ελεεινή μου ζωή ζή­τη­σα α­πό τον Θε­ό να μου δώ­σει κά­ποι­ον που θα με χει­ρα­γω­γή­σει στην ει­σα­γω­γή των δογ­μά­των της ευ­σε­βεί­ας, στην χρι­στι­α­νι­κή δι­δα­σκα­λί­α.

 Και πριν α­πό ό­λα, ή­θε­λα να κά­νω κά­ποι­α δι­όρ­θω­ση του ή­θους μου, δι­ό­τι και αυ­τό εί­χε δι­α­στρα­φεί, εί­χε χαλάσει κά­πως ο χα­ρα­κτή­ρας μου, α­πό την πολ­λή ε­πα­φή που εί­χα με τους φαύ­λους.

Μέγας Βασίλειος, ( PG 32,824).