Σε δυο
σακκούλες η ζωή σου
στριμωγμένη,
να
βρέχεται, να φέρεται,
να
διπλώνει, ν’ απαγκιάζει.
Έτσι
απλά που τις κρατούσες
έμοιαζες
να
βρήκες ρούχα ευκαιρία
και
βιαστικά να τα ’ριξες.
Απαλά
τις κρατούσες
κι όχι
με την πρώτη- φαντάζομαι- απελπισία,
απαλά
σαν αυτόν που δεν έχει τίποτα
ούτε
καν τη σκιά του.
Άλλη
οικοσκευή δε φαινόταν•
Όπου
γης και πατρίς.
Οι
κινήσεις σου αργές
- να
βραδύνεις το αντάμωμα με το βράδυ-
κι ήταν
όλη σου η προσοχή
η
κλωστή που δεν άφηνε να δεθεί.
είδα
ότι ήσουν νέα,
πριν
αλλάξεις βαγόνι στον ατσάλινο συρμό.
Ειρήνη
Ιανουάριος
2017