Η μέρα
ασπρίζει κι ο αέρας χειροπιαστός
μ’ έναν ήλιο
ντροπαλό.
Προτιμώ
χιονονιφάδες να κολλήσω στο τζάμι ή
-καλύτερα-
παιδικό χέρι αχνά με χνώτο να τις
ιστορίσει.
Θα τις κλείσω
στη χούφτα μου ως πέσουν απ’ τον ουρανό μα…
αθώα-
αλίμονο!- δε θα τις ξαναδώ.
Θα ’ναι
πολλοί που κάναν κάμαρη ένα χάρτινο κουτί
και
φοβούνται το βοριά και τη βροχή .
Μα με τις
χιονονιφάδες ειν’ αλλιώς.
Ίσως, στις χιονονιφάδες βλέπουν τρελό χορό,
ίσως
στροβιλίζονται κι αυτοί μέρος μιας αληθινής
χιονόμπαλας
κι είναι το χνώτο τους παιχνίδι
παιδικό.
Κι αν
ανταμώσουν μάτια υγρά,
αν από
ανθρωπιά πάλλεται η καρδιά,
ίσως ξεχάσουν
τα χούγια του καιρού, για λίγο.
Θυμούνται πως
χνώτα ζέσταναν το Βασιλιά,
τον πένητα κι
άστεγο και ταπεινό.
Και πως το
παιχνίδι τούς φέρνει κοντύτερα στο Παιδίον…
Ειρήνη Ζαμάνη