Έμεινες, μικρέ μου, εμβρόντητος !
Κατασκονισμένος απ’ τον κουρνιαχτό
τόσων αιώνων ανθρώπινης κακουργίας.
Όχι, δεν ήσουν έτοιμος για
τον εκκωφαντικό συριγμό
κι αυτό το χτύπημα ακριβείας.
Κάθετα, απόλυτα, απάνθρωπα.
Τον ουρανό δεν τον φοβόσουν
μα ούτε και τα σιδερένια πουλιά.
Τα κοίταζες ν’ αφήνουν άσπρα σχέδια
στο γαλανό του ουρανού
και μάλλον θα γελούσες
έτσι που έτρεχαν κι έτρεχαν.
Και τώρα ο ουρανός σ’ άφησε εμβρόντητο!
Ξέρασε φωτιά…
Κι όλη
καταπάνω σου!
Σ’ έβαλε σημάδι
και πώς να φανταστείς
ότι το τρομερό τέρας
δεν ήταν άλλο
παρά άνθρωπος!
Έμεινες, μικρέ μου, μπερδεμένος,
γιατί ένας άλλος άνθρωπος
σου έπλυνε τις πληγές και τύλιξε
τη γάζα.
Ειρήνη Ζαμάνη, 2016