Χτυπώντας την πόρτα...



Ο Φαρισαίος, τουλάχιστο, ήταν δίκαιος σύμφωνα με το νόμο, εμείς δεν είμαστε ούτε αυτό, κι ας θεωρούμε τον εαυτό μας άξιο να σταθεί μπροστά στο Θεό. Αν στεκόμασταν στην πόρτα και τη χτυπούσαμε ταπεινά, δειλά, περιμένοντας το κάλεσμα να μπούμε, ίσως ανακαλύπτα­με με θαυμασμό και έκπληξη ότι κι από την άλλη μεριά της πόρτας Κάποιος άλλος στέκεται και χτυπάει: «ἰδού ἔστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω», λέει ο Κύριος. Ίσως ανακαλύπταμε ακόμα ότι από τη δική Του πλευρά η πόρτα είναι ξεκλείδωτη, ενώ από τη δική μας είναι κλειδωμένη. Η δική μας καρδιά είναι σφραγισμένη και, αλήθεια πόσο στενή είναι, πόσο απρόθυμη να κάνει το βήμα, να διακινδυνεύσει την κατάργηση του νόμου και να μπει στο χώρο της αγάπης όπου το καθετί είναι τόσο εύθραυστοκαι απόρθητο όσο η αγάπη και η ίδια η ζωή!

Ο Θεός συνεχίζει να χτυπάει με ελπίδα, με επιμονή, με υπομονή, αδιάκοπα, χρησιμοποιώντας ανθρώπους ή περιστάσεις, ακόμα και τη σιωπηλή, αμυδρή φωνή της συνείδησής μας! Σαν το ζητιάνο που χτυπάει την πόρτα του πλούσιου, έτσι κι ο Θεός διάλεξε να είναι φτωχός και μας χτυπάει την πόρτα περιμένοντας την αγάπη μας και τη φιλανθρωπία μας να Του προσφέρουν μια αληθινή, ανθρώπινη καρδιά. Αυτό που Του χρειάζεται για να μπει μέσα και να δειπνήσει μαζί μας, είναι ν' απαρνηθούμε την πέτρινη καρδιά μας και να βάλουμε στη θέση της μια σάρκινη καρδιά, όπως λέει ο Ιεζεκιήλ (11.13).

Αυτό που Εκείνος προσφέρει είναι η συγνώμη και η ελευθερία.

Anthony Bloom