"Στην περιγραφή
που κάνει για τη ζωή της πρώτης χριστιανικής «ενορίας» -της κοινότητας της
Ιερουσαλήμ των ημερών που ακολούθησαν την Πεντηκοστή - ο Ευαγγελιστής Λουκάς
μας λέει: «ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων, και τη κοινωνία
και τη κλάσει του άρτου και ταίς προσευχαίς · πάντες δε οι πιστεύοντες ήσαν
επί το αυτό και είχον άπαντα κοινά» (Λουκά 2, 42, 44).
Αυτός ακριβώς
είναι (Σ.τ.Σ. θα έπρεπε να είναι) και ο σκοπός κάθε ενορίας σήμερα, είτε βρίσκεται στην Ελλάδα είτε στην
αλλοδαπή: τα μέλη της (θα έπρεπε να) εκφράζουν την ενότητά τους εν Χριστώ Ιησού δια της από
κοινού κλάσεως του Άρτου στη Θεία Ευχαριστία. Όλες οι άλλες δραστηριότητες της
ενορίας, κοινωνικές, πολιτιστικές ή φιλανθρωπικές πηγάζουν από την τέλεση της
Θείας Λειτουργίας (και μιας έμπρακτα αγαπητικής ευχαριστιακής ζωής) και είναι υπάλληλες σ' αυτήν. Η Ευχαριστία είναι ένα συνεχές
θαύμα (θα έπρεπε να την ζούμε καθημερινά έτσι) μάς λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης. Παράλληλα με την Μονή (όταν οι Μοναχοί ζουν την αγάπη του Χριστού κι όχι την αυτοδικαίωση της αποταγής τους), η ενορία
αποτελεί ακριβώς το σχήμα από το οποίο και σε κάθε συγκεκριμένο τόπο, τούτο το
«συνεχές θαύμα» μαρτυρείται με ζωντανή παρουσία." (Αυτή την μαρτυρία αναζητά κι ο σύγχρονος κόσμος, αλλά εκτός εξαιρέσεων μήπως παραμένει ως ζητούμενο;)
Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware