Λέει σ’ ένα σημείο
στο απολυτίκιο της Παναγίας μας:
…Μετατέθηκες Θεοτόκε προς την Ζωή, αφού είσαι η μητέρα της
Ζωής της Αληθινής και
Σε παρακαλούμε να
λυτρώσεις τις ψυχές μας από τον θάνατο…
Πόσο έχω συναίσθηση
αυτών των λόγων;
Καταλαβαίνω,
υποψιάζομαι, ψυχανεμίζομαι το Μέγα βάθος τους;
Ή περί άλλων ματαίων
και ανοήτων μεριμνά και τυρβάζει η ψυχή μου;
Πόσο αισθάνομαι την
Αληθινή Ζωή στην οποία μετέστη η Παναγία μας
να υπερέχει της ζωής
που ζω, της χωματένιας , της μίζερης;
Μια μικρή υπέροχη
γεύση αισθάνομαι να παίρνω
κάθε φορά που
συμμετέχω με την καρδιά μου στην Θεία Λειτουργία!
Αλλά κι εκεί με
κυκλώνουν σκέψεις μάταιες κι ανόητες…
Πόσο ριζωμένος γερά
είναι ο θάνατος στην ψυχή μου!
Εσύ Μητέρα της Αληθινής
Ζωής – Θεοτόκε, εσύ που υπάκουσες απόλυτα,
Εσύ που το θέλημα του
Θεού έκανες δικό σου θέλημα,
βοήθησέ με
να επιθυμήσω
πάνω από το δικό μου
θέλημα, λογισμό, συνήθεια,
να λέω: «γεννηθήτω το
θέλημά Σου»
και να το εννοώ!
Αμήν!
Ζωή Π.