Παρατηρώντας αυτόν τον θάνατο, και
στεκόμενοι δίπλα σ' αυτό το νεκροκρέβατο, καταλαβαίνουμε ότι ο θάνατος δεν
ισχύει πλέον, ότι η διαδικασία του θανάτου ενός ανθρώπου έχει γίνει τώρα μία
πράξη ζωής, μία είσοδος σε μία ευρύτερη ζωή, όπου βασιλεύει η ζωή. Αυτή πού
δόθηκε εντελώς στον Χριστό, πού Τον αγάπησε έως τέλους· συναντιέται μ' Αυτόν
σ’ εκείνες τις φωτεινές πύλες του θανάτου, κι εκεί ο θάνατος μεταστρέφεται
αμέσως σε χαρμόσυνη συνάντηση -η ζωή θριαμβεύει, η χαρά και η αγάπη κυριαρχούν
πάνω στα πάντα.[...]
Στην Κοίμηση, μας αποκαλύπτεται όλο το
χαρμόσυνο μυστήριο αυτού του θανάτου και γίνεται χαρά μας, επειδή η Παρθένος
Μαρία είναι ένας από μας. Αν ο θάνατος είναι ο τρόμος και η θλίψη του χωρισμού,
η κάθοδος στην τρομερή μοναξιά και το σκοτάδι, τότε τίποτ’ απ' όλα αυτά δεν
είναι παρόν στον θάνατο της Παρθένου Μαρίας, αφού ο θάνατός της, όπως και
ολόκληρη η ζωή της, είναι μια συνάντηση, αγάπη, συνεχής κίνηση προς το αιώνιο,
άδυτο φως της αιωνιότητας και μια είσοδος σ' αυτό. [...]
Εδώ ο θάνατος έχει καταληφθεί εκ των
ένδον, έχει ελευθερωθεί απ' ό,τι τον γεμίζει με τρόμο και απελπισία. Ο ίδιος ο
θάνατος γίνεται ζωή θριαμβεύουσα. Ο θάνατος γίνεται "αυγή μυστικής
ημέρας". Έτσι στη γιορτή δεν υπάρχει ούτε λύπη, ούτε νεκρώσιμα
μοιρολόγια, ούτε στενοχώρια, αλλά μόνο φως και ζωή. Προσεγγίζοντας την πόρτα
του αναπόφευκτου θανάτου μας, είναι, σαν να τη βρίσκουμε ορθάνοικτη, με το φως
να ξεχύνεται από τη νίκη πού πλησιάζει από την ερχόμενη επικράτηση της
Βασιλείας του Θεού.
π. Αλέξανδρος Σμέμαν
«Η Παναγία»