Μικρές ανάσες


Ένας αγαπημένος φίλος, λάτρης του καλού κινηματογράφου, λέει πως το αν μια ταινία είναι καλή φαίνεται στο πρώτο εικοσάλεπτο. Άραγε, τι ισχύει για ένα βιβλίο;
Συνήθως, για να προτείνεις ένα βιβλίο, πρέπει να το έχεις διαβάσει όλο. Βρίσκομαι στη μέση μιας συλλογής διηγημάτων και νιώθω πως από τη μια θέλω να παρακολουθήσω και τις υπόλοιπες ιστορίες πριν μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου, από την άλλη λόγω του ειδικού βάρους της καθεμιάς φοβάμαι πως θα επικρατήσει η «καταναλωτική» διάθεση αν τις διαβάσω απνευστί. Προτιμώ να με συντροφεύουν στις επόμενες μέρες κι οι πρωταγωνιστές να μου αποκαλύπτονται σταδιακά. Ωστόσο, ήδη συνιστώ όστις θέλει να το φυλλομετρήσει...
«Μικρές ανάσες» τιτλοφορείται το βιβλίο της Ελένης Καραγιάννη που κυκλοφορήθηκε τούτον το μήνα από τις εκδόσεις Αρμός. Τη συγγραφέα την είχα γνωρίσει και εκτιμήσει σε μια συζήτηση με αφορμή ένα βιβλίο του συζύγου της, του Δημήτρη Καραγιάννη. Ψυχίατρος και ψυχοθεραπεύτρια κι η ίδια, με αναζήτηση προσωπική και εμπειρία επαγγελματική πολλών ετών, καταξιωμένη, επιλέγει να δημοσιεύσει σύντομες ιστορίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους σαν κι εμάς, συγγενείς και φίλους μας, διαβάτες στο πλαϊνό πεζοδρόμιο ή ενοίκους της απέναντι πολυκατοικίας. Ωραίες εικόνες πλάθουν οι γραμμές των λέξεων, που εξάπτουν τις αισθήσεις και ανακινούν αναμνήσεις. Το περιβάλλον φωτίζεται με εύστοχες λεπτομέρειες μα κυρίως ανοίγει το υπόγειο των σκέψεων και των συναισθημάτων που θεμελιώνει στις πράξεις ή τις στοιχειώνει σαν βαρίδι. Αεράκι λυτρωτικό πνέει.
Αφορμή για αυτογνωσία και ενσυναίσθηση το ανά χείρας βιβλίο, γραμμένο όχι διδακτικά, όχι στεγνά, αλλά με φρεσκάδα και αισιοδοξία, με ματιά συγχωρητική, αγαπητική στην αδυναμία, επεξηγηματική. Ακριβώς όπως ορίζεται και στο οπισθόφυλλο, νιώθω πως σαν μικρές ανάσες μπορούν να λειτουργήσουν αυτές οι ιστορίες στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της καθημερινότητας, ως «δυνατότητα να σταματάει ο χρόνος ώστε να επιτρέπονται οι εσωτερικές διεργασίες.».


Ειρήνη Κ.