Ένα κείμενο του Μιχάλη Σ. Ψαρά
Ξεχωριστή ημέρα. Την επαύριο της
εγέρσεως του Λαζάρου. Την ημέρα της ενδόξου, επί πώλου όνου, εισόδου του Ιησού
στην Ιερουσαλήμ.
Στη μικρή Ενορία των Ταξιαρχών του
Μοσχάτου, που μας αγκαλιάζει όλους.
Χειροτονία διακόνου. Του αδελφού
μας Ζήση, που η χάρη του Αγίου Πνεύματος τον αναβαθμίζει σε πατέρα μας.
Συμμετέχουμε στη διαδικασία της
χειροτονίας του. Προσπαθούμε να είμαστε μαζί του, όσο πιο ουσιαστικά μπορούμε.
Με συναίσθηση της ιερότητας των στιγμών που ζούμε και με έλεγχο της συγκίνησης
που μας διακατέχει. Νοερά επικοινωνούμε και ευχόμαστε, προσευχόμαστε και με την
ένταση των συναισθημάτων μας νοιώθουμε, πως είμαστε μαζί του. Εκτός από τρεις
περιόδους.
Η πρώτη, μετά από την ευλογία του
Αρχιεπισκόπου, όταν τον οδηγούν μπροστά στην εικόνα του Χριστού. Μέχρι τον
χερουβικό ύμνο. Με το μαύρο ράσο του θανάτου εσωτερικά και το λευκό της
αναστάσιμης προσδοκίας εξωτερικά. Κρατώντας στα χέρια του τη διαδικασία της
νήψης και έχοντας την κεφαλή του καλυμμένη με την περίσκεψη της. Αφανισμένος.
Σαν τον Λάζαρο στην αναμονή του καλέσματος του Ιησού, «Δεύρο έξω!»...