Ανοίγει τα μάτια. Φως... Αισθάνεται το σώμα απ’ άκρη σ’ άκρη στα μουδιασμένα από τον ύπνο μέλη της. «Είναι ωραία μέσα σ’ αυτό το σαρκίο που μου‘δωσε ο Θεός να κουβαλάω», σκέφτεται.
Ανοίγει τα μάτια. Φως... Ώρα μηδέν. Όλα αρχίζουν τώρα. Δεν υπάρχει χθες, δεν υπάρχει αύριο. Μόνο το φως της σημερινής ημέρας. Τα μάτια ανοιγοκλείνουν στους ιριδισμούς του φθινοπωρινού ήλιου, τα χέρια ψηλαφούν, ρέει το αίμα καθάριο κάτω από το δέρμα, πάλλεται η καρδιά στο σκίρτημα της νέας μέρας, δώρο κι αυτή και καθόλου δεδομένη. Έχει ένα σπίτι κι ένα κρεββάτι, μια ζεστασιά τα κρύα βράδια του χειμώνα. Δεν είν’ αυτά χαρισμένα σε όλους. Ξέρει πως την ίδια ώρα άλλοι ξυπνάνε σε νοσοκομείο, άλλοι με βαριά ψυχή από θλίψη σέρνονται στην ανυπαρξία, άλλοι αγωνιούν για τη βρώση της ημέρας γιατί έχουν και παιδιά, δεν είναι μόνοι. Ξέρει πως την ίδια ώρα αμέτρητες ζωές σβήνουν, λεπτό το λεπτό, χάνεται η πορεία τους στον χάρτη του μικρού μας πλανήτη και σε ό,τι γνωρίζουμε για ζωή.
Τα ξέρει όλα αυτά. Από πάντα. Μόνο που δεν νοιαζότανε. Όσο νεότερος είσαι, μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας σε παραπλανά. Η φθορά και ο θάνατος δεν είναι για σένα, είναι για τους άλλους, που αφήνεις κάθε φορά έξω από την πόρτα σου σαν κλείνεσαι στο καβούκι της ασφάλειας, για όσα κατέχεις και είσαι, ή νομίζεις πως είσαι. Χρόνια και χρόνια, η ίδια ιστορία ανά τους αιώνες. Άνθρωποι αδύναμοι που συμπεριφέρονται σαν παντοδύναμοι, ανθρωπάκια βυθισμένα στο σκότος του επίγειου ζοφερού Άδη. Γιατί αυτή να ήταν διαφορετική στον αέναο κύκλο της ανθρωπότητας;
Σήμερα ανοίγει τα μάτια και βλέπει το φως. Μα δεν είναι μόνο το φως της μέρας. Ο ήλιος ανέτειλε σήμερα όπως και κάθε μέρα της πρότερης ζωής της. Είναι κι ένα άλλο φως, που πηγάζει από μέσα της. Φως λυτρωτικό που καταλύει τα σκοτάδια των ενοχών για τα λάθη της, των παράλογων φόβων, των εμμονών, των απαιτήσεων για τελειότητα εδώ και τώρα, των ψυχαναγκασμών, του αδυσώπητου κλεισίματος στο επίμονο Εγώ. Φως στους οφθαλμούς, φως στην ψυχή, η κατάφαση στη χαρά της σημερινής ημέρας, η μία και μοναδική θετική κίνηση προς τη ζωή. Τα λόγια περισσεύουν. Χαμογελά σε Εκείνον, τον όλο Αγάπη και ενίοτε αγαπημένο, τον πάντα δίπλα της και Τον ευχαριστεί. «Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν» όλα δικά σου δώρα κι όλα δοξολογία σ’ Εσένα! Αμήν.
Α.Κ.