Φιλονικίες, βία, κακοποιήσεις, εγκληματικότητα, εμπόλεμες συγκρούσεις κατακλύζουν το καθημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι. Ενεργούντες ή δέκτες οι ίδιοι, οπωσδήποτε όλοι μας μάρτυρες της καταστάσεως. Γι' αυτό μάλλον εξεπλάγην όταν κάποτε αστειευόμενη ρώτησα την τετράχρονη ανηψιά μου: Θες να παλέψουμε; Απάντηση καμία. Προκλητική και εντονότερη η ερώτησή μου: Θες να παλέψουμε; Απάντηση μετά απορίας: Παλέψουμε, τί παλέψουμε; (Εναντίον ποιου να παλέψουμε; με τί να παλέψουμε; για ποιο λόγο να παλέψουμε; Συνακόλουθα ερωτήματα που δεν τέθηκαν αφού έτσι κι αλλιώς ήταν άνευ ουσίας στην αθώα κι ανόθευτη σκέψη). Πλήρης άγνοια της βίας, καμία εγγραφή στο παιδικό μυαλουδάκι, κανένα βίωμα (ευτυχώς) στην παιδική ψυχούλα.
Κι όμως το μεγάλωμα θα της αποκαλύψει (δυστυχώς) τη σκληρή πραγματικότητα. Αν όμως η εγγραφή της βίας είναι αναπόφευκτη και δεδομένη, υπάρχει μια άλλη προοπτική πάλης. Μιλώ για την πάλη ενάντια στις αδυναμίες μας, στα πάθη μας, σε ό,τι μας ισοπεδώνει. Αν τα πάθη μας μοιάζουν με οχήματα που κινούνται σε ομόκεντρους κύκλους, λόγω της κεντρομόλου δυνάμεως του εγωισμού μας, γύρω από τον εαυτό μας, μέχρι να φτάσουμε στο γύρο του θανάτου (πνευματικού εξάπαντος κι όχι απαραίτητα σωματικού) τότε, μούμιες με σάβανα τυλιγμένες γινόμαστε, αδυνατώντας να αντιδράσουμε κι ολοένα κινούμαστε με μονοκόμματες συμπεριφορές δίχως ψυχική ευλιγισία. Κι όταν τα όρια υπερβληθούν, τα πάθη μας μετοικίζουν στους διπλανούς μας, για να συνεχίσουν το ατέλειωτο καταστροφικό τους ταξίδι και τον αφανισμό κάθε τι ωραίου.
Πάλη λοιπόν όχι με φωνές, χειροδικίες και όπλα, που το αίμα των άλλων ζητούν, αλλά με προσευχή, νηστεία και έργα αγάπης που τη σωτηρία όλων μας αποζητούν. Κι αν κάποιος βρεθεί να πει πως όπλο κρατά όχι για επίθεση μα για άμυνα μόνο, ας σκεφτεί της ροκ σκηνής το τραγουδάκι «κι αφού κανέναν δεν μισώ στον κόσμο να σκοτώσω, φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου». Αυτοκτονεί λοιπόν κανείς σωματικά και πνευματικά όταν στρέφεται με μίσος προς τον άλλον.
Κι αφού η βία με βία δε νικιέται – η εμπειρία τόσων αιώνων αποδεικνύει του λόγου το αληθές – ας γίνει η προσευχή του Μακρυγιάννη από τα «Οράματα και θάματα» και δική μας προσευχή: «Εις την δόξα, εις την δόξα, εις την δόξα του Θεού, της αια-Τριάδος, της Θεοτόκος, του α-Γιάννη του Βαφτιστή και πάντα των αγίων και του αγίου Βασιλείου, να πρεσβέψει εις την παντοδυναμίαν του και εις την βασιλείαν του, να μας λευτερώσει τώρα εις τον νέον έτος, να μας λευτερώσει από την κακίαν μας, από την διοτέλειά μας και από τα πάθη μας», μήπως βρίσκοντας την ειρήνη μέσα μας καταλαγιάσει κι η οργή του κόσμου τούτου". Καλά Χριστούγεννα !
Δέσποινα Κόλλια