Ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά κινούμενα σχέδια ήταν τα στρουμφάκια, αυτά τα μικροσκοπικά μπλε πλασματάκια που ζούσαν στο δάσος και ήταν τόσο χαριτωμένα. Όλα τους χαριτωμένα πλην ενός, του γκρινιάρη. Από τότε κιόλας δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται κάποιος να γκρινιάζει διαρκώς, να μην του αρέσει τίποτα και ποτέ να μη λέει έναν καλό λόγο.
Μεγαλώνοντας διαπίστωσα πως ο τύπος του γκρινιάρη ευδοκιμεί ιδιαίτερα στον τόπο μας. Αν και δεν είναι ελληνική η ετυμολογική ρίζα της λέξης γκρίνια (μεσαιωνική δυτική γερμανική γλώσσα grinan= τρίζω τα δόντια μου), ο ελληνικός λαός φρόντισε να ριζώσει για τα καλά το περιεχόμενο της στην καθημερινότητά του. Όταν είμαστε άνεργοι γκρινιάζουμε γιατί δε διοριζόμαστε. Όταν διοριστούμε παραπονιόμαστε γιατί διοριστήκαμε στην επαρχία κι όχι στην Αθήνα. Όταν πάρουμε την πολυπόθητη μετάθεση, γκρινιάζουμε γιατί μετατεθήκαμε σε άλλη περιοχή από τη δική μας. Όταν μας τοποθετήσουνε στο δήμο μας, γκρινιάζουμε γιατί τοποθετηθήκαμε σε σχολείο μακριά από το σπίτι μας. Όταν πετύχουμε θέση στο σχολείο που θέλουμε, γκρινιάζουμε επειδή δε μας αρέσει το πρόγραμμα. Κι όταν τελικά λύσουμε κι αυτό το πρόβλημα (;) γκρινιάζουμε πάλι -άκουσον, άκουσον- επειδή κάνουμε μάθημα στις τάξεις που είναι στον α΄ όροφο κι όχι στο ισόγειο κι αναγκαζόμαστε να ανεβαίνουμε τις σκάλες. Η αχαριστία σε όλο της το μεγαλείο! Όσο κι αν σας φαίνεται υπερβολικό, πιστέψτε με είναι πραγματικό γεγονός.
Και δυστυχώς τα παραπάνω συμβαίνουν σε όλους τους τομείς του κοινωνικού γίγνεσθαι κι ας μη βιαστούμε να ρίξουμε το λίθο του αναθέματος σε μια ομάδα ανθρώπων ή μόνο στους άλλους. Γκρινιάζουμε για τη ζέστη και το κρύο, γκρινιάζουμε επειδή βρέχει κι επειδή δε βρέχει. Γκρινιάζουμε για τη δουλειά μας, για τους πολιτικούς που έχουμε, για την οικογένεια μας, για το καναρίνι του γείτονα που κελαηδάει χωρίς να μας ρωτήσει, για το κλαδί που «τόλμησε» να μπει από τον διπλανό κήπο στον δικό Μας και για τόσα άλλα, που τις περισσότερες φoρές είναι μηδαμινής σημασίας κι όμως μέσα στον παραλογισμό μας τα περιφέρουμε ως τις μεγαλύτερες καταστροφές της ζωής μας.
Μας λείπει η υπομονή, η κατανόηση, η ικανότητα να ακούμε τους άλλους και ψύχραιμα να αντιμετωπίζουμε την κάθε δυσκολία. Μας λείπει η αυτογνωσία για να αναγνωρίζουμε τη δική μας ευθύνη στα κακώς κείμενα. Μας λείπει η αγάπη για τους ανθρώπους, για τη φύση, για τη ζωή. Μας λείπει η ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, που μας χάρισε την ελπίδα και μας έδειξε τον τρόπο του λαλείν και πράττειν όχι μίζερα μα ευχαριστιακά.
Λόγω της αδυναμίας μας όμως θέλει προσοχή γιατί ο ιός της γκρίνιας είναι πολύ μεταδοτικός, ώστε λίγο ευάλωτο να βρει το ανοσοποιητικό σύστημα της ψυχής μας μπορεί εύκολα να τρυπώσει. Όπως για παράδειγμα όταν κάθεσαι (καλή ώρα) ήσυχη στο σπίτι σου κι αρχίζουν τα κομπρεσέρ να κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο. Μηχανήματα κι εκσκαφείς μπροστά στο σπίτι σου, σε πιάνει το κεφάλι σου. Μα πότε θα τελειώσουν επιτέλους; Δύο βδομάδες τώρα έχουν σκάψει τα πεζοδρόμια, για να βάλουν καινούρια καλώδια της ΔΕΗ. Τι κατάσταση είναι αυτή; Γίνονται και διακοπές ρεύματος και δεν μπορώ να δω την εκπομπή που παρακολουθώ κάθε πρωί. Είναι να μην εκνευρίζεσαι; Και η σκόνη; Άλλο κι αυτό. Χθες έπλυνα τη βεράντα και σήμερα είναι χάλια. Αμάν πια! Δεν μπορούσαν να περιμένουν να φύγουμε πρώτα για διακοπές και μετά να ξεκινήσουν τα έργα; Αλλά ποιος να το σκεφτεί!
Όλοι ανοργάνωτοι κι ανεπρόκοποι είναι! Πότε λειτούργησε κάτι σωστά σ’ αυτή τη χώρα για να λειτουργήσει και τώρα; Συγχύζομαι και μόνο που το σκέφτομαι. Έχει και τρομερή ζέστη. Ακούς καύσωνας από τις αρχές του καλοκαιριού! Θερμοκήπιο γίναμε! Όλο συνδιασκέψεις κάνουν οι ηγέτες (να σου πετύχουν) για το περιβάλλον και τίποτα δεν κάνουν! Εμ βέβαια, το συμφέρον τους κοιτάζουν όλοι. Απαράδεκτοι! Μπλα…μπλα…μπλα…
Όλοι ανοργάνωτοι κι ανεπρόκοποι είναι! Πότε λειτούργησε κάτι σωστά σ’ αυτή τη χώρα για να λειτουργήσει και τώρα; Συγχύζομαι και μόνο που το σκέφτομαι. Έχει και τρομερή ζέστη. Ακούς καύσωνας από τις αρχές του καλοκαιριού! Θερμοκήπιο γίναμε! Όλο συνδιασκέψεις κάνουν οι ηγέτες (να σου πετύχουν) για το περιβάλλον και τίποτα δεν κάνουν! Εμ βέβαια, το συμφέρον τους κοιτάζουν όλοι. Απαράδεκτοι! Μπλα…μπλα…μπλα…
Δέσποινα Κόλλια