Ένα ρίγος στην ψυχή...

"Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουράβλι και το ζουρνά
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.
Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα
απ' το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.
Από την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός"

Ένα ρίγος στην ψυχή και τα ματια υστερα βουρκώνουν. Όχι για τα περασμένα τα μεγαλεία, όχι για τη λεβεντια και τους υμνους εις την ελευθερία. Μα για τουτο το       " Κριτής κι αφέντης είναι ο Θεός" και το φρονημα του λαου μου που αλώθηκε. Καθισμένη στο γραφείο, με τον ήλιο να γιορτάζει την μέρα μου, μενω σκεπτική, μάλλον θλιμμένη. Ποτέ οι Έλληνες δεν βαδίσαμε ενωμένοι, ποτέ με τήν γνώση για το ποιος ήταν ο αληθινός μας αφέντης κι από που κρατάει η σκούφια μας. Πάντα οι Έλληνες κυκλώματα, πάντα μπερδεμένοι, διχασμένοι, σα να μην το' χαμε σε καλό να ευχαριστιόμαστε την ησυχία μας και να ριχνόμαστε στη δουλειά. Πώς να χωρέσουμε όλοι οι κουμανταδόροι σε μια δημοκρατία που δεν ξεχειλώνει, πως να το κάνουμε, ώστε να γίνει το θέλημα του καθενός.

Τώρα, το " τσακάλι" και η " αρκούδα" έγιναν οι εαυτοί μας, ο αριστερός και ο δεξιός, ο άρχοντας και ο χωριάτης εαυτός μας, ο Ευρωπαίος κι ο ανατολίτης, ο αενάως διαμαρτυρόμενος και πάντοτε υπογείως κατεργαζόμενος μέσα και βύσματα, ο ριγμένος οικονομικά και ο ξοδεύων "πλαστικά" ακόρεστα.

Κι η Ελλαδίτσα; Η πατρίδα μου; Με τα πανώ τα κρεμασμένα στον Παρθενώνα της και τα κλειστά λιμάνια "για να μην πτωχεύσουμε"; Η πατρίδα της γιαγιάς μου απ' την Αττάλεια και το παράσημο στο συρτάρι του πατέρα μου; Τι θα μείνει όταν φύγουν εκείνοι; Ποιος θα πει για την ιστορία στα παιδια, βρε παιδιά, που να μην είναι πολιτικώς ορθή, αλλά αληθινή να' ναι; 

Και γιατί δεν μάθαμε ποτέ ιστορία; Και πως έπρεπε να τη μάθουμε δηλαδή, αν όχι "από την υποκειμενική σκοπιά της Ελλάδας;" Από την υποκειμενική πλευρά τίνος, τελοσπάντον, έπρεπε να μας την μάθουν οι εκσυγχρονισμένοι πολιτικώς ορθοι αυτού του τόπου, για να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη οι νεότεροι; Αναρωτιέμαι, τώρα που διδαχθήκαμε την ιστορία του τόπου μας από όλες τις άλλες υποκειμενικές σκοπιές, εκτός από τη δική μας, είμαστε πιο πολιτισμένοι; Δεν έχω ξαναδεί λαό, που οι προσωπικές μαρτυρίες, οι οικογενειακές τραγωδίες και τα αιματοκυλισμένα χωριά του, να λένε τόσο διαφορετικά την ιστορία, από αυτή που διδάσκει στα σχολειά και τα πανεπιστήμιά του!

Έχεις δίκιο Φωτεινή*, μονοπάτι απάτητο οι μνήμες, πόνος, ξεριζωμός εμφύλιος, λήθη, λαϊκισμός, λαϊκισμός, λαϊκισμός, στάχτη σκορπισμένη στους ανέμους. Δεν ξέρω αν έχει μέλλον το έθνος μου.

Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα εσύ Χριστέ μου ας τους ευλογείς...

( *βλέπε προηγούμενη δημοσίευση)                                                                                       Ελευθερία