Ένα ακόμα βιωματικό κείμενο από την Κύπρο, από έναν αδελφό που έχει υψηλή θέση και προσπαθεί να την κάνει διακονία. Τον ευχαριστούμε...
Πριν καιρό του πρότειναν θέσεις σε υπουργικά «παλάτια», εκεί όπου η συνείδηση αντιστρέφεται και το παράλογο ή το παράτυπο γίνεται αυτονόητα λογικό. Αρνήθηκε ευγενικά , ευχόμενος να συνεργάζεται μαζί τους μόνον κατ΄ ανάγκη.
Όμως για δοκιμασία, κατά παραχώρηση Κυρίου, βρέθηκε να συγγράφει τις ομιλίες του κύριου Υπουργού. Κάτι που ποτέ δεν ονειρεύτηκε, ούτε και ευχήθηκε. Το οικείο περιβάλλον ζητωκραυγάζει περί αυτού κι εγώ αναρωτιέμαι για ποιο λόγο. Αλήθεια, γιατί οι άνθρωποι αρέσκονται με την κατοχή τέτοιων θέσεων και ευθυνών; Όποιος χάσει την Αλήθεια, τον Χριστό, αναπαύεται-ή θέλει να πιστεύει ότι αναπαύεται–σε τέτοια περιβάλλοντα;
Μια μέρα ο κ. Υπουργός εκνευρίστηκε, γιατί ο επικήδειος λόγος δεν είχε αρκετό στόμφο! Το θέμα; Η κατά 35 χρόνια καθυστερημένη κηδεία του στρατιώτη Ν.Α., του οποίου τα λείψανα βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στα κατεχόμενα, στα πλαίσια της προσπάθειας που γίνεται από την ελληνοκυπριακή πλευρά για την εκταφή και ταυτοποίηση λειψάνων των πεσόντων του '74, με τη μέθοδο DNA.
Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν θέλουν να ζουν αναστάσιμα. Αλλά πώς μπορεί κανείς να βιώσει τη θυσία των παλικαριών αυτών που έχυσαν το αίμα τους για την Πατρίδα, χωρίς αναστάσιμη ελπίδα;
Πώς αλλιώς μπορούμε να ζούμε χωρίς Χριστό, χωρίς Ανάσταση; Πώς έζησα τόσα χρόνια χωρίς το Φως;
Να, μ΄αυτή την ιστορία, θυμήθηκα τον θείο που κι αυτός θυσιάστηκε για την Ελευθερία του πολύπαθου νησιού μας. Σήμερα, τα ιερά λείψανα του είναι θαμμένα σε ομαδικό τάφο κάτω από ένα τουρκικό στρατόπεδο στα κατεχόμενα. Κι η γιαγιά ψελλίζει ότι η εκταφή των λειψάνων από τον τάφο αυτό θα γίνει τελευταία...
Η αναμονή συνεχίζεται, αν και κάθε χρόνο τελείται με πόνο το μνημόσυνο. Παρηγοριά στην οικογένεια δεν θα΄ πρεπε να ναι ο παράδεισος που κέρδισε ο θείος;
Σ. Θ.