Ώρα 2:25 μ.μ. Σχόλασα και βρίσκομαι ήδη στο τρένο της πράσινης γραμμής – όχι δεν αναφέρομαι στα κατεχόμενα – αυτής που πάνω από 100 χρόνια συνδέει τον Πειραιά με την Κηφισιά. Στοιβάζομαι κι εγώ μαζί με εκατοντάδες άλλους όπως – όπως (σπρώχνοντας; παρακαλώντας να μετακινηθούν λίγο για να χωρέσουμε όλοι; υπομένοντας έχοντας συμβιβαστεί με την καθημερινή ταλαιπωρία; Ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί που λέει και το τραγούδι). Κι έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο, πλάτη με πλάτη (κάτι από την εικόνα της κολάσεως που αναφέρεται στο γεροντικό μου θυμίζει το τελευταίο) με ανθρώπους αγνώστους μου, ανθρώπους που στο επόμενο λεπτό θα δω να ξεχύνονται σαν τον Ιωνά από το στόμα του κήτους (μετανοημένοι άραγε – όπως κι εκείνος – για τα σφάλματα του σήμερα – για το χθες μάλλον τα 5λεπτα μεταξύ των σταθμών δεν αρκούν – ή απλά αγχώδεις για το υπόλοιπο της ημέρας;).
Κι όμως το πλησίασμα αυτό – αναγκαστικό δε λέω κι αναπόφευκτο, εκτός κι αν διαθέτεις Ι.Χ. – μου γαργαλά τη σκέψη˙ πολλές φορές οι άνθρωποι είμαστε τόσο κοντά με τον πλησίον κι όμως οι ψυχές μας τόσο μακριά κι άγνωστες. Ο καθένας περιχαρακωμένος στις έγνοιές του, στα δικά του, πού χρόνος για άνοιγμα καρδιακό, για ένα χαμόγελο, για μια ευγένεια αυθόρμητη κι αληθινή. Ρομαντισμός; Νοσταλγία της αρχέγονου κάλλους ψυχής για την εντολή «αγαπάτε αλλήλους»; Ίσως. Δεν προλαβαίνω όμως να απαντήσω, βιάζομαι γιατί μόλις έφτασα στη στάση μου και πρέπει να τρέξω για το λεωφορείο. Τα λέμε αύριο πάλι την ίδια ώρα, αγαπητέ μου συνεπιβάτη! Ευχαριστώ για τη συζήτηση!
Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!
Δέσποινα Κόλλια
Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!
Δέσποινα Κόλλια