Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, κι εγώ, ξυπνώντας σήμερα το πρωί ένοιωσα την ανάγκη να θυμηθώ ότι θα πεθάνω σε λίγο. Οι άγιοι είχαν μνήμη θανάτου. Κάποιοι μάλιστα έμπαιναν μέσα σε τάφους ανοιχτούς ή καθόντουσαν στα οστεοφυλάκια και σκεφτόντουσαν τον δικό τους θάνατο. Έτσι όπως ήμουν ξαπλωμένη, είδα τον εαυτό μου στο τζάμι της μπαλκονόπορτας και σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα είμαι αν αρρωστήσω. Και πόσο άρρωστη θα μπορούσα να είμαι; Σαν ετοιμοθάνατη, σα να περιμένω τον θάνατο μου από στιγμή σε στιγμή.
Χιλιάδες σκέψεις απασχολούσαν το μυαλό μου και με προβλημάτιζαν πριν από λίγο. Μικρά και μεγάλα προβλήματα τριγύριζαν στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου σαν μύγες. Έπιαναν όλο το ζωτικό χώρο και παράσερναν σ’ έναν τρελό χορό και την καρδιά μου που άλλοτε σφιγγόταν κι άλλοτε περίμενε με ανυπομονησία και φόβο για την απόφαση. Ξάφνου σαν αστραπή μου φάνηκε σα να πληροφορήθηκα ότι ο θάνατος έρχεται από στιγμή σε στιγμή. Όλα έγιναν πιο φωτεινά, το σκοτάδι από τις έννοιες παραμέρισε και φως άστραψε εντός μου. Και τώρα τι γίνεται; Όλα φάνηκαν μικρά και ανόητα, ακόμη κι αυτά που πριν μου τρώγανε τον περισσότερο χώρο.
Λίγα τα χρήματα κι οι απαιτήσεις πολλές, πως και τι να στριμώξω για να τα βγάλω πέρα; Κι όμως τι σημασία έχει, αφού θα πεθάνω από στιγμή σε στιγμή; Έχει ο Θεός. Σίγουρα θα βγουν πέρα όπως και τις άλλες φορές.
Συχνά με προβληματίζει το εργασιακό μέλλον μου. Πόσο ακόμη θα είμαι εδώ; Ως πότε θα ταλαιπωρούμαι με τον ρυθμό του ωραρίου; Δεν μου φτάνει η κούραση, έχω και την αβεβαιότητα του αύριο. Πόσο με αγχώνει αυτό στην καθημερινότητα μου. Πόσο με βαραίνει η ανασφάλεια.
Καπνός έγιναν κι αυτές οι σκέψεις. Που πήγαν; Ακόμη κι οι σκέψεις για τα παιδιά μου και τις δυσκολίες που είτε αυτά αντιμετωπίζουν, είτε οι σχέσεις μας που καμιά φορά περνούν από συμπληγάδες πέτρες και συνθλίβομαι. Κι όμως όλα τα συναισθήματα, όλες μου οι σκέψεις μου φτερό στον άνεμο γίνηκαν και χάθηκαν.
Κάτι βαθαίνει κι απαιτεί από μένα όλη μου την αλήθεια. Όλη μου την πραγματικότητα. Ζητάει από μένα να δω την πραγματική μου ανάγκη. Κάποιες στιγμές βουλιάζω σε αυτή την ανάγκη και ναρκώνομαι και απορροφιέμαι σε ένα βύθισμα του εαυτού μου κλεισμένου σ΄ ένα είδος νιρβάνα, όμως σύντομα καταλαβαίνω ότι δεν βαδίζω σωστά, το βάθεμα δεν είναι ουσιαστικό αλλά στενεύει, κι η ψυχή μου στενεύει και γυρνάει στα ίδια.
Όταν ξαναβρίσκω την ισορροπία μου και πάλι ανακαλύπτω πόσο πολύ θέλω να αγαπήσω, πόσο πολύ θέλω, αφού είναι να πεθάνω από στιγμή σε στιγμή, να αγαπηθώ. Να αγαπηθώ και να κοινωνήσω το βάθος της ύπαρξης μου έως τέλους. Να είμαι όσο πιο βαθιά ειλικρινής κι αληθινή νοιώθω και πιο πέρα από τα συνηθισμένα μου στενά όρια.
Πόσο ξένοιαστα από όλες τις μικρές μέριμνες νοιώθω. Πόσο πιο ολοκληρωμένη από τις χιλιάδες ανησυχίες που σκορπούσαν την ύπαρξη μου σε άπειρα κομμάτια.
Κι όμως ο θάνατος έρχεται, πως γίνεται και δεν τρομάζω, πως γίνεται και δεν φοβάμαι; Είμαι ανήμπορη στο κρεβάτι κι ο θάνατος όπου να΄ναι φτάνει. Κι όμως η ξεκούραση από τις μέριμνες, το βάθεμα στην ύπαρξη μου και η ένωση τόσων ανήσυχων κομματιών μου με ησυχάζει. Μου δίνει ένα νόημα στην ταλαίπωρη ζωή μου, τη ζωή μου την γεμάτη μέριμνα και ανησυχία. Προβληματισμούς και διαβουλεύσεις με τον άλλο μου εαυτό που θέλει όλα να τα τακτοποιεί και να τα φροντίζει πολύ πριν συμβούν, πολύ πριν με προλάβει το κακό…
Κι όμως το κακό χτύπησε και πάλι όσο και αν προσπάθησα δεν το πρόλαβα να τα τακτοποιήσω όλα. Όλα; Πόσο ανόητο φαντάζει το όλα! Αλήθεια γιατί δεν άφησα όλες μου τις έννοιες για την στιγμή, αυτή τη στιγμή που ο Κύριος μας την δώρισε και είναι τόσο μοναδική; Πόσες μοναδικές στιγμές έχασα σκεπτόμενη λύσεις σε προβλήματα που μόνο θεωρητικές απαντήσεις μπορούσα να δώσω, χωρίς ίχνος πραγματικότητας; Τελικά με αυτά τρομάζω περισσότερο από τον ερχομό του θανάτου.
Ίσως γιατί δεν ξέρω πως θα είναι όταν πεθάνω, όμως γνωρίζω πολύ καλά πως είναι όταν ζω σκορπισμένη σε σκέψεις που απαιτούν από μένα λύση και με γεμίζουν αγωνία και μου τρώει όλη μου τη ζωή. Αν όπως είμαστε την ώρα του θανάτου μας έτσι θα είμαστε και μετά τότε πραγματικά αυτό με φοβίζει. Σίγουρα δεν θα ήθελα να υπάρχω για πάντα έτσι διασκορπισμένη.
Όμως τις στιγμές που βρίσκω νόημα, κι ο νους με την ψυχή μου γίνεται ένα, η χαρά πλημμυρίζει το είναι μου και δεν φοβάμαι. Δόξα τον Θεό...
Άννα