Κλέβω λίγο χρόνο από τους φακέλους των ασθενών μας να κάνω ένα διάλειμμα πέντε λεπτών. Πρόσφατα μια φίλη με συμβούλευσε να κάνω μικρά διαλείμματα ενώ εργάζομαι. Για προσευχή, όχι για χάσιμο χρόνου. Ο χρόνος είναι πολύτιμος, συμφωνήσαμε.
Στο γραφείο μου τέσσερα μέλη μιας οικογένειας εξιστορούν το δράμα τους: Η μικρή Μαριλένα, 2 ετών, με όγκο στον εγκέφαλο. Κύριε, Κύριε, εσύ γνωρίζεις... Μέσα στον πρωινό άθλο της οδήγησης για να φτάσω στη δουλειά μου, έρχεται στο νου η φωνή του πνευματικού: Κι αν ανθρωπίνως τίποτα δεν μπορεί να γίνει, ας ελπίσουμε στον Θεό!
Μέσα στο κομφούζιο των αυτοκινήτων μια γυναίκα σταυροκοπιέται μπροστά στην εικόνα της Μαχαιριώτισσας, στην Πλατεία Ελευθερίας. Για ποιάν πονεμένη ψυχή να προσευχήθηκε άραγε; Θαυμάζω την ύπαρξη αυτής της εικόνας στο κέντρο της πρωτεύουσας. Εκπέμπει μια δύναμη από το υπερπέραν! Κάποιοι ίσως να την προσπερνούν μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας, χωρίς να δίνουν καμία σημασία. Όμως η Παναγία σκέπει!
Χθες επισκεφτήκαμε την ξαδέλφη που γέννησε δίδυμα. Τι θαύμα κι αυτό, Χριστέ μου!
Γκρίνιαξα που ίσως σήμερα στο «Δούλοι Κύριον» δε θα μπορέσω να ψάλλω λόγω πονόλαιμου. Ε, κι η ψυχή δίπλα μου που εδώ και χρόνια δεν μπορεί να ψάλλει; Γκρινιάζουμε πως κάτι μας έτυχε, πως κάτι δεν πήγε όπως το προγραμματίζαμε, πως κάτι προέκυψε, πως θα θέλαμε κάτι άλλο. Ναι, να θέλουμε, δεν λέω. Να θέλουμε το έλεος του Θεού μέσα στη δυναμική που μας προσφέρει η Εκκλησία.
Αχ και να θυμόμουν διαρκώς πως όλα γίνονται μέσα στην οικονομία του Κυρίου μας...
Σκέβη, Λευκωσία