Λάβαμε ἐπιστολή ἀπό γνωστό μας μοναχό, ὁ ὁποῖος ἐγκαταβιώνει 34 χρόνια στό Ἅγιον Ὄρος. Ὁ π. Δ. ἐκφράζει τήν θλίψη του γιά ὅσα εκθέτουν σήμερα τό Ἅγιον Ὄρος. Θεωροῦμε ὑποχρέωσἠ μας νά δημοσιεύσουμε τό κείμενό του.
Ἁγιορείτου κελλιώτου μοναχοῦ π. Δ. Ι.
Ἀγαπητοί ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ,
Ὁ Ἄθως ὡς γνωστόν εἶναι ὁ τόπος καί τό περιβόλι τῆς Παναγίας, ἡ κιβωτός τῆς ὁρθοδόξου πίστεως καί Ἀληθείας, ταμεῖον προσευχῆς, ἔργων πίστεως, τέχνης καί ἱστορίας, ἀλλά καί τῆς ἐθνικῆς διαχρονικῆς ψυχῆς μας.Ὅταν διασύρεται ἔστω γιά κάποιαν εὔλογη αἰτία, ὁδηγούμεθα ἐν ἀγνοία μας σἐ σίγουρη ἐθνική καί πνευματική αὐτοκτονία. Ἀμφισβητοῦμε ἔμμεσα τήν καθαρότητα τῆς Παναγίας μας, τῆς μόνης πύλης τῆς σωτηρίας μας. Διχαζόμαστε κατά πόσον ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι γεγονός...
...Παραμένουμε στήν ἄσκηση γιά νά μετανοοῦμε καί νά ταπεινωθοῦμε σάν τήν πόρνη τοῦ Εὐαγγελίου, καί ὄχι γιά νά ναρκισσευόμαστε καί νά αὐτοδικαιωνόμαστε ὡς «καθαρές» μωρές παρθένες, σέ βάρος τῶν κατακρινομένων χωρίς ἔλεος, διότι τοῦτο τό σωτήριο λάδι τό κάναμε τραπεζικές καταθέσεις καί δέν τό προσφέραμε στά τραπέζια τῶν πενομένων σωματικά καί ψυχικά ἀδελφῶν.
...Τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον» τό εἶπε ὁ μετανοῶν τελώνης καί ἡ πόρνη. Δέν ἔγινε ποτέ ὄργανο Φαρισαϊσμοῦ γιά κατάκριση, πλουτισμό, ἀσπλαγχνία, πονηρία πρός τούς ἄλλους, ὅπως κάποιοι στό Ἅγιον Ὄρος τό ἔχουν διαστρέψει καί παρερμηνεύσει. Βιώνουμε ἐδῶ τό Ὀρθόδοξο ἦθος καί τήν πράξη τῆς ἀνώτερης ἀποστολῆς τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, καί ὄχι τίς ψευδοβεβαιότητες τῆς ἐν κόσμῳ ἀπάτης καί τῶν Εὐρωπαϊκῶν καί ἄλλων πακέτων.
Διαμένουμε ἐδῶ γιά νά ὑπηρετήσουμε νά μαθητεύσουμε παρά τούς πόδας τῶν παλαιῶν Ἁγιορειτῶν Ἁγίων, ζώντων και τεθνεώτων, καί ὄχι νά ἐξοντώσουμε τούς ὑπάρχοντες σωματικά καί ἠθικά γιά νά λάβουμε τά ὑποστατικά τους ἤ τίς Μονές τους καί νά τίς μετατρέψουμε σέ ἐμπορικά κέντρα πού θά ἀσχολοῦνται μέ χρηματιστήρια, καταθέσεις, business plans καί off shores. Ὁ σκοπός δέν ἐξαγιάζει τά μέσα.
Ἑάν οἱ παλιοί Ἁγιορεῖτες εἶχαν τήν λογική κάποιων τέτοιων σύγχρονων μοναχῶν, μέ τήν χιλιόχρονη ἱστορία τοῦ μοναχισμοῦ τό Ἅγιον Ὄρος θά κατεῖχε ὅλη τήν Ἑλλάδα καί τήν Βαλκανική. Τό πνεῦμα ὅμως τῶν παλαιῶν δέν ἦταν κτητικό, ἀλλά πνεῦμα προσφορᾶς, θυσίας καί ἀνυπόκριτης ἀγάπης. Πῶς κάποτε ὅλοι οἱ Ἁγιορεῖτες ὁμόφωνα δώρισαν στούς πρόσφυγες τῆς Μικρασιατικῆς τραγωδίας τήν μισή Χαλκιδική;...