Στον δρόμο προς την Μεταμόρφωση...

Η Με­τα­μόρ­φω­ση του Κυ­ρί­ου α­πο­τε­λεί στε­ρε­ό θε­μέ­λιο της ελ­πί­δας για την με­τα­μόρ­φω­ση ό­λης της ζω­ής μας  - η οποία τώρα εί­ναι πλή­ρης από κό­πο, από α­σθέ­νει­ες, από φό­βο - σε ζω­ή ά­φθαρ­τη και θε­ο­ει­δή.

  
Εν τού­τοις, η α­νά­βα­ση αυ­τή στο υ­ψη­λό ό­ρος της Με­τα­μορ­φώ­σε­ως συν­δέ­ε­ται με με­γά­λο α­γώ­να. Συχνά ε­ξα­σθε­νού­με από την αρχή σε αυτόν τον αγώνα και α­πελ­πι­σί­α φαί­νε­ται να κυ­ρι­εύ­ει την ψυ­χή.

Σε αυτές τις ώρες της μαρ­τυ­ρι­κής πα­ρα­μο­νής στα όρια με­τα­ξύ του έλ­κον­τος προς το Α­πρό­σι­το Φω­ς της Θε­ό­τη­τας και της α­πει­λη­τι­κής α­βύσ­σου του σκό­τους, ας θυμόμαστε τα δι­δάγ­μα­τα των Πα­τέ­ρων μας, οι οποίοι δι­ή­νυ­σαν αυ­τή την ο­δό  α­κο­λου­θούν­τες τον Χρι­στό, και "ζω­σμέ­νοι τας ο­σφύ­ας η­μών" ας εν­δυ­να­μω­θούμε με την κρα­ται­ά ελ­πί­δα σε  Ε­κείνον,  ο Οποίος στην πα­λά­μη Του βα­στά­ζει δίχως κόπο όλη την κτί­ση.  Ας θυμηθούμε ό­τι στην ζω­ή μας πρέ­πει να ε­πα­να­λη­φθεί ο­μοι­ο­τρό­πως οτιδήποτε ­τε­λέ­σθηκε στην ζω­ή του Υι­ού του Αν­θρώ­που, για να ε­λευ­θε­ρω­θού­με α­πό κάθε φό­βο και ο­λι­γο­ψυ­χί­α.

 Η ο­δός εί­ναι κοι­νή σε όλους μας σύμφωνα με τον λό­γο  του Χρι­στού· « Ε­γώ ει­μί η ο­δός»· ως εκ τού­του δε εί­ναι και μο­να­δι­κή, δι­ό­τι «ου­δείς έρ­χε­ται προς τον Πα­τέ­ρα, ει μη δι' Ε­μού».

 Ε­άν ο Κύ­ριος «ε­πει­ρά­σθη», και η­μείς πρέ­πει να δι­έλ­θου­με δια του πυ­ρός των πει­ρα­σμών.  Ε­άν ο Κύ­ριος κα­τα­δι­ώ­χθηκε, και η­μείς με τον ίδιο τρόπο θα δι­ω­χθούμε­ από τις ί­δι­ες ε­κεί­νες δυ­νά­με­ις, οι ο­ποί­ες ε­δί­ω­ξαν τον Χρι­στό.  Ε­άν ο Κύ­ριος έ­πα­θε και ­σταυ­ρώ­θηκε, και ε­μείς α­να­πό­φευ­κτα ο­φεί­λο­υμε να πά­σχου­με και να σταυ­ρωνόμαστε έ­στω, ί­σως, και ε­πί α­ο­ρά­των σταυ­ρών, εφ'  ό­σον πράγ­μα­τι Τον α­κο­λου­θού­με στις ο­δούς της καρ­διάς μας.  Ε­άν ο Κύ­ριος με­τα­μορ­φώ­θηκε, και ε­μείς θα με­τα­μορ­φω­θού­με και εδώ ακόμα στην γη, αν ο­μοι­ω­θούμε με Αυ­τόν στις ε­σω­τε­ρι­κές μας ε­πι­θυ­μί­ες.

 Ε­άν ο Κύ­ριος ­πέ­θα­νε και α­να­στήθηκε, τό­τε και όλοι όσοι πι­στεύ­ουν σε Αυ­τόν θα δι­έλ­θουν δια του θα­νά­του, θα κα­τα­τε­θούν σε μνη­μεί­α και έ­πει­τα θα α­να­στη­θούν ο­μοί­ως προς Αυ­τόν, εφ΄ ό­σον ομοίως με Αυ­τόν ­πέ­θα­ναν. Θα α­να­στη­θούν πρώ­τα οι ψυ­χές των πι­στών, έ­πει­τα δε, κα­τά την η­μέ­ρα της Κοι­νής Α­να­στά­σε­ως, και τα σώ­μα­τα.  Ε­άν ο Κύ­ριος με­τά την α­νά­στα­σή Του  α­να­λή­φθηκε στον ου­ρα­νό "εν δε­δο­ξα­σμέ­νη σαρ­κί", και κά­θι­σε στα δε­ξιά του Θε­ού, έτσι και ε­μείς θα α­να­λη­φθούμε στους ου­ρα­νούς μέ δο­ξα­σμέ­να σώ­μα­τα, με την δύ­ναμη του  Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, και θα γίνουμε «συγ­κλη­ρο­νό­μοι Χρι­στού» και «κοι­νω­νοί της Θε­ό­τη­τας». (Α´ Πε­τρ. δ´ 13, Β´ Πε­τρ. α´ 4, Ρωμ. ζ´ 17, Β´ Τιμ. β´ 11-12 κ.α.).

Από τον τελευταίο λόγο (11 Μαρτίου 1993), πριν την κοίμησή του,
 του αγίου γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ .