Μικρή δραπέτευση ἀπό τήν Ἀθήνα, βόρεια, στήν πανέμορφη Μακεδονία. Γεύση ἀπό παράδεισο, σέ ἕναν ἀπό τούς τελευταίους προστατευόμενους ὑδροβιότοπους...
Λίμνη Κερκίνη, γαλήνη καί χαρά τῆς ἄνοιξης. Μακριά ἀπό τήν ἀνοησία τῆς μεγαλούπολης, εἰκόνες που'φτιαξε ὁ Θεός, δίχως τσιμέντα καί ἀσφυξία...
Χιλιάδες πουλιά πετοῦν μπροστά σου, θέαμα ἀπίστευτο γιά τά κουρασμένα μάτια πού μόνο γκρί ξέρουν νά βλέπουν, μακρινός ὁρίζοντας στό βλέμμα πού συνήθισε νά ἐστιάζει στά δύο μέτρα τοῦ ἀπέναντι τοίχου...
Πόσο πολύ συνηθίσαμε τήν ἀσχήμια, πόσο πολύ ξεχάσαμε τήν φύση, πῶς χάλασε ἡ αἰσθητική μας καί σέ τοῦτο τόν τόπο πού τόσο ὑμνήθηκε τό κάλλος, κάναμε τό κίτς κανόνα;
Καταστρέφουμε μέ μανία τήν φύση, ὄχι οἱ ἄλλοι, μά ἐμεῖς, ὄχι μόνο οἱ δυνατοί τῆς γῆς, ἀλλά καί ἐμεῖς, ἀφανίζουμε τά πουλιά, μολύνουμε τίς λίμνες καί τά ποτάμια μας, γεμίζουμε σκουπίδια τό περιβάλλον...
Τί ἀνάπαυση πού βρίσκει ἡ ψυχή κοντά στά πλάσματα τοῦ Θεοῦ! Μέ πόση χαρά πλημμυρίζει ἡ καρδιά μας, πόση δοξολογία βγαίνει ἀπό τά χείλη μας καί εὐχαριστία κατακλύζει τό νοῦ...
Σέ εὐχαριστοῦμε Κύριε, γιά τήν τόση ὀμορφιά πού γέμισες τήν πλάση, τί νά σοῦ ἀντιπροσφέρω γιά ὅλα αὐτά;
Ἀσυναίσθητα ἔρχονται στό νοῦ τά λόγια τοῦ ποιητῆ:
"Εἶδες τὰ στάχυα μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
Ὅμως, δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιο σου ἄδικα.
Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
Γιατί θα'ρθει τὸ βράδι μου.
Γιατί φτάνει ὅπου να΄ναι τὸ βράδι μου, Κύριε,
καὶ πρέπει να' χω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ
γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης." (Νικ. Βρεττάκος)