Αγίου Νικολάου Βελιμήροβιτς Στά γραπτά του ο π. Σιλουανός περιγράφει πώς αυτός ο πόλεμος τον έφερε στην απόγνωσι καί σχεδόν μέχρι την αυτοκτονία Η Παναγία Θεοτόκος φανερώθηκε σ' αυτόν όταν περνούσε τον δυσκολώτερο πόλεμο κατά των παθών καί τον απεκάθηρε από τις ακαθαρσίες, τις σαρκικές επιθυμίες καί τους λογισμούς. Ό Χριστός φανερώθηκε σ' αυτόν καί τον ενδυνάμωσε, ώστε να νικήση καί να βασιλεύση επάνω στους γήινους λογισμούς καί τα πονηρά πνεύματα. Καί έτσι αφού πέρασε ένα τέταρτο αιώνος με δυνατό καί κοπιαστικό πόλεμο, έφθασε στην νίκη. Ενώ μέχρι τότε αναζητούσε τον Θεό, έφθασε στην θεογνωσία, καί από μαθητής, έγινε διδάσκαλος.
Ό Γέροντας Σιλουανός ήταν καί δικός μου διδάσκαλος. Μία φορά τον ρώτησα: «Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αυτός ο πολύς κόσμος φέρνει ταραχή στον νου σας καί στην προσευχή σας; Δεν θα ήταν καλλίτερα για σας να πάτε σ' ένα ασκητήριο στα Καρούλια καί εκεί να ζήτε μέσα στην ειρήνη, όπως ο π. Θεοδόσιος, ο π. 'Αρτέμιος, ο π. Δωρόθεος καί ο π. Καλλίνικος; Είτε να ζήτε σ' ένα απομονωμένο σπήλαιο, όπως ο π. Γοργόνιος;» «Εγώ ζω στο σπήλαιο», μου απήντησε ο π. Σιλουανός. «Το σώμα μου είναι το σπήλαιο της ψυχής μου. Καί η ψυχή μου είναι σπήλαιο του Αγίου Πνεύματος. Καί εγώ αγαπώ τον λαό του Θεού καί τον διακονώ, χωρίς να βγαίνω από το σπήλαιο μου».
Παρά την προθυμία του να διακονεί τον κάθε ένα καί την θαυμαστή μετριοφροσύνη καί πρόθυμη φιλοστοργία του, μιλούσε για τον Θεό με εξαίρετο ενθουσιασμό καί με την παρρησία πού θα μιλούσε κάποιος για έναν φίλο του: «Εγώ γνωρίζω τον Θεό. Αυτός είναι φιλόστοργος, αγαθός, ταχύς εις βοήθειαν». Όταν τα έλεγε αυτά ο Γέροντας, κάποιος μοναχός, ο π. Θεοφάνης, τα άκουγε με φόβο καί σκεπτόταν ότι ο Σιλουανός έχει χάσει τον φόβο του Θεού. Αργότερα όμως, όταν διάβασε τα συγγράμματα του π. Σιλουανοΰ, ο π. Θεοφάνης άλλαξε γνώμη καί είπε: «ο π. Σιλουανός προχώρησε καί έφθασε στα μέτρα των Πατέρων της Εκκλησίας».
Εγώ νομίζω ότι τα κείμενα του πατρός Σιλουανού θα έπρεπε να πάρουν θέση ανάμεσα στα βιβλία της ψυχολογίας. Αν καί για κανένα άλλο λόγο, τουλάχιστον για να επιβεβαιώσουν ότι (ο συγγραφέας τους) ήταν ένας πνευματικός πολεμιστής του 20ου αιώνος καί για να επικυρώσουν όσα εδίδαξαν καί έγραψαν δοξασμένοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Υπάρχει καί κάτι καινούργιο ανάμεσα στίς διδαχές του πατρός Σιλουανού: «Κράτα τον νου σου στον Άδη καί μη απελπίζεσαι». Εκφράζει (με τον λόγο αυτό) μία παρότρυνσι καί υπόμνησι κατά της μελαγχολίας καί της ακηδίας. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν άκουσα τέτοια λόγια.
Σπουδαία είναι καί η άλλη έκφρασις: «η αγάπη είναι ανώτερη από την γνώσι (γνωσιολογία)». Αυτή ήταν η καθημερινή καί θεμελιώδης διδασκαλία του αγίου Σιλουανού.
Με την αγάπη του, πού συνοδευόταν από την μετά δακρύων προσευχή του, συγχωρούσε τίς αμαρτίες των αμαρτωλών, στήριζε τους αδυνάτους, διόρθωνε αυτούς πού έκαναν πονηρά έργα, θεράπευε τους αρρώστους, ειρήνευε τους ανέμους. Στό μοναστήρι έκανε κοπιαστική εργασία. Είχε την αποθήκη με τα βαριά αντικείμενα. Κάποτε του είπα ότι οι Ρώσοι μοναχοί βρίσκονταν σε μεγάλη ταραχή, λόγω της τυραννίας των μπολσεβίκων στην Ρωσική Εκκλησία του Θεού. Τότε αυτός απήντησε: «Καί εγώ στην αρχή είχα ταραχή γι' αυτό το θέμα. Μετά όμως από πολλή προσευχή μου ήλθαν οι εξής λογισμοί: "Ο Κύριος αγαπά ανέκφραστα όλους". Εκείνος γνωρίζει τα σχέδια όλων καί τον καιρό του καθενός. Ό Κύριος επέτρεψε τον διωγμό στον Ρωσικό λαό για κάποιο μελλοντικό καλό. Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω ούτε να το σταματήσω. Μου μένει μόνο η προσευχή και η αγάπη. Αυτά λέγω εγώ στους αδελφούς πού έχουν ταραχή: "Εσείς μπορείτε να βοηθήσετε την Ρωσία μόνο με την προσευχή καί την αγάπη. Ό θυμός και οι κραυγές εναντίον των άθεων δεν διορθώνουν τα πράγματα"».