ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΦΩΣ ΜΟΥ;


«Ποῦ εἶσαι, Φῶς μου; Ποῦ εἶσαι, χαρά μου;

Ἵνα τι ἐγκατέλιπες ἐμέ, καί ὀδυνάται ἡ καρδία μου;

Ἵνα τι ἐκρύβης ἀπ' ἐμοῦ, καί θλίβεται ἡ ψυχή μου;

Ὅτε ἦλθες εἰς τήν ψυχήν μου, κατέκαυσας τάς ἁμαρτίας μου.

Ἐλθέ καί νῦν εἰς αὐτήν καί φλέξον ἐκ νέου τάς ἁμαρτίας μου,

αἵτινες Σέ κρύπτουν ἀπ’ ἐμοῦ,

ὡς τά νέφη κρύπτουν τόν ἥλιον.

Ἐλθέ καί χαροποίησόν με διά τς λεύσεώς Σου.

να τί βραδύνεις, Κύριε; Σύ βλέπεις τι ταλαιπωρεῖται

ψυχή μου καί μετά δακρύων Σέ ναζητῶ. Ποῦ κρύπτεσαι;

Πς ψυχή μου δέν βλέπει Σέ, τόν πανταχο παρόντα,

καί μετά πόνου Σέ ζητ

γιος Σιλουανός θωνίτης