Ἄνθρωπε, ἐσύ πού νομίζεις, ὅτι μέ τόν ζῆλο σου θεραπεύεις τά ξένα σφάλματα, διώχνεις τήν ὑγεία ἀπό τήν ψυχή σου· ἄν ἀληθινά ἐπιθυμεῖς νά θεραπεύσεις τούς ἀσθενεῖς στήν ψυχή, γνώριζε καλά, ὅτι οἱ ἀσθενεῖς καί οἱ ἄρρωστοι στήν ψυχή χρειάζονται περισσότερο συμπάθεια παρά ἐπίπληξη· καί πάλι, ὅταν ἐσύ δέν ἔχεις συμπάθεια πρός τούς ἄλλους, προξενεῖς στόν ἑαυτό σου μεγάλη ψυχική βλάβη.
Οἱ ἄνθρωποι δέν κρίνουν τόν ζῆλο ἀπό τά εἴδη τῆς σοφίας, ἀλλά ἀπό τίς ἀρρώστιες στήν ψυχή, ὁ ὁποῖος (ζῆλος) εἶναι ἀποτέλεσμα μικρῆς νοημοσύνης καί πολλῆς ἀνοησίας. Ἡ ἀρχή τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐπιείκεια καί ἡ πραότητα, ἡ ὁποία (σοφία) ὑποφέρει τίς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων, καί αὐτό εἶναι κατόρθωμα γενναίας καί μεγάλης ψυχῆς· διότι λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐσεῖς οἱ δυνατοί νά βαστάζετε τίς ἀσθένειες τῶν ἀδυνάτων, καί νά διορθώνετε τόν φταίκτη μέ πνεῦμα πραότητας· ἀπό τούς καρπούς τοῦ πνεύματος λαμβάνει ὁ ἀπόστολος τήν εἰρήνη καί τήν ὑπομονή.
(Ἀββᾶ Ἰσάακ τοῦ Σύρου, Λόγος ΝΗ΄, Περί τῆς βλάβης ἀπό τόν ἀνόητο ζῆλο πού νομίζεται ὡς θεῖος, Εὐρεθέντα Ἀσκητικά, ἐκδ. Ρηγόπουλου).