Μ' ΑΚΟΥΣ;



Κι ε
ναι χρόνος μιά μεγάλη κκλησία, μ' κος

που κάποτε ο φιγορες Τν γίων

Βγάζουν δάκρυ ληθινό, μ' κος
Ο
καμπάνες νοίγουν ψηλά, μ' κος
να πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν ο
ἱ ἄγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω, μ'
κος
κανείς κι οἱ δύο μαζί, μ' κος;



(Ἀπό τό Μονόγραμμα τοῦ Ὀδ. Ἐλύτη)