Νά λοιπόν πού φτάσαμε κι ἐμεῖς στήν Ἑλλάδα, σέ αὐτή τήν κατάσταση πού κάποτε ἀκούγαμε γιά τίς χῶρες τῆς Δύσης καί μᾶς φαινόταν περίεργη. Οἱ περισσότεροι Ἕλληνες δηλώνουν ὅτι πιστεύουν στόν (ὅποιο) Θεό, ἀλλά δέν θέλουν νά ἔχουν σχέση μέ τήν Ἐκκλησία, οὔτε μέ τούς «παπάδες», καί προτιμοῦν νά σχηματίζουν οἱ ἴδιοι τό πιστεύω τους, μακριά ἀπό «δόγματα καί ἀγκυλώσεις», ὅπως λένε. Μετά ἀπό τήν πτώση τοῦ «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ», οἱ ἄνθρωποι συζητοῦν καί πάλι γιά τό ὑπερβατικό, ἀλλά τό ἀναζητοῦν ἰδιωτικά, προτιμοῦν νά κατασκευάζουν οἱ ἴδιοι τήν πίστη τους.
Ταυτόχρονα, εἴτε τό θέλουμε, εἴτε ὄχι, ἡ πατρίδα μας γέμισε ἀπό μετανάστες πού ἦρθαν γιά νά μείνουν καί πού πιστεύουν στίς δικές τους θρησκείες. Ἁργά ἡ γρήγορα, θά γίνει ὁ διαχωρισμός Κράτους καί Ἐκκλησίας καί ἐμεῖς θά πρέπει νά ἀποδεχτοῦμε (παρά τά ὅποια προνόμια πού σίγουρα θά ἔχουμε), ὅτι θά εἴμαστε μιά ὁμολογία ἀνάμεσα στίς ἄλλες.
Ἕνα ἐπιτακτικό ἐρώτημα παρουσιάζεται σέ ὅλους ἐμᾶς πού θέλουμε νά λεγόμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Εἴμαστε ἰκανοί νά ἀποδεχτοῦμε τή νέα πραγματικότητα καί νά προσπαθήσουμε νά ἐπανευαγγελίσουμε τούς ἀδελφούς μας, ὄχι μέ τό δάχτυλο σηκωμένο, ἀλλά μέ τήν στάση τῆς ζωῆς μας καί μέ τό φρόνημα τῶν Ἀποστόλων; Εἴμαστε ἔτοιμοι νά διαλεχθοῦμε μέ τούς ἄλλους καί νά βροῦμε τήν γλῶσσα ἐκείνη πού θά συγκινεῖ τούς νέους ἀνθρώπους; Εἴμαστε ἔτοιμοι νά ἀφήσουμε τίς (ψευδο) βεβαιότητές μας καί νά μιλᾶμε ὄχι σάν δικαστές, ἀλλά ὡς ἀλιεῖς ψυχῶν, ἔτοιμοι νά γίνουμε «τοῖς πᾶσιν τά πάντα», γιά νά ζήσει ὁ κόσμος;
(συνεχίζεται...)