ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΑΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ...

Ἐν μέσῳ τῶν πυρκαγιῶν πού κατακαίουν τήν Εὐρώπη καί τῶν ἀκραίων καιρικῶν φαινομένων σ' ὅλο τόν κόσμο (γιά τά ὁποῖα ὅλοι εἴμαστε συνυπεύθυνοι, κι ὄχι μόνο οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς), ἄς θυμηθοῦμε τά λόγια τοῦ ἁγίου τῶν Ρωσικῶν γραμμάτων (κάποτε κάποιοι τόν θεωροῦσαν μηδενιστή) , τόσο ἐπίκαιρα ὅσο ποτέ, ἀπό τό κορυφαῖο μυθιστόρημά του (ἕνα ἀπό τά σπουδαιότερα τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας) :


- Αγαπάτε αλλήλους», δίδασκε ο στάρετς. «Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού. Δεν είμαστε δα αγιότεροι εμείς απ' αυτούς που ζουν μες στον κο­σμάκη, μα απεναντίας, ο καθένας που 'ρθε δω (αλλά και ο κάθε Χριστιανός), μ' αυτή και μόνο την πράξη του απόδειξε πως παραδέχεται τον εαυτό του χειρότερον από κάθε άλλον που έμεινε στον κόσμο... Κι όσο περισσότερο θα ζει μο­ναχός μες στο κελί του (όσο πιό πολύ θέλει κάποιος να ζήσει πνευματικά), τόσο πιο πολύ αισθητό και συνειδητό θα πρέ­πει να του γίνεται αυτό. Γιατί, αν αυτό δεν γίνει, τότε άδικα ήρθε δω πέρα (άδικα λέει πως είναι Χριστιανός).

Και μόνο τότε θα επιτευχθεί ο σκοπός της ένωσης μας, όταν όχι μονάχα παραδεχτεί πως είναι χειρότερος απ' όλους τους ανθρώπους, μα και πως είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπους για όλα όσα γίνονται, για όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις παγκόσμιες και τις ατομικές. Γιατί να ξέρετε, καλοί μου, πως ο καθένας από μας είναι αναμφισβήτητα ένοχος για όλους και για το κάθε τι πάνω στη γη, όχι μονάχα μέτοχος του γενικού παγκόσμιου αμαρτήμα­τος, μα και προσωπικά ένοχος για τις πράξεις όλων των ανθρώπων και του καθενός χωριστά που ζει σε τούτη τη γη. Γιατί αυτή η συ­νείδηση είναι το στεφάνωμα της ζωής του μοναχού (του Χριστιανού), μα και κάθε άλ­λου ανθρώπου.

Γιατί οι μοναχοί (οι Χριστιανοί), δεν είναι τίποτα διαφορετικοί άνθρωποι μα είναι εκείνο που θα 'πρεπε να 'ταν κι όλοι οι άλλοι επί της γης. Μονάχα τότε η καρδιά μας θα γίνει άξια να περικλείσει την ατέλειωτη, την οικουμενική, την άσβεστη αγάπη. Τότε ο κάθενας από σας θα μπορεί ν' αποχτίσει ολόκληρο τον κόσμο με την αγάπη του και να ξεπλύνει με τα δάκρυά του τ’ αμαρτήματα του κόσμου…»


Φ. Ντοστογιέφκυ «Αδελφοί Καραμαζόβ»

(απόσπασμα)