Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ

«...ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός, ἀλλ’ ἐκ τοῦ κόσμου ἐστί»

Ἁγ. Ἰωάννης Θεολόγος, ἐπιστολή Α΄, 2, 16.

Ἡ ἁμαρτία, πού συνθέτει ὅλες τίς ἁμαρτί­ες τοῦ κόσμου, εἶναι «ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου». Εἶναι ἡ πρώτη ἁμαρτία σ’ ὅλους τούς κόσμους: ἡ ἁμαρ­τία τοῦ Σατανᾶ. Καί ἡ πηγή ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν. Αὑτή ἦταν, αὐτή καί γιά πάντα παραμένει. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε: ἡ ἀλαζονεία εἶναι ἡ παν-αμαρτία. Κάθε ἁμαρτία μέ τό ζωντανό νεῦρο της βγαίνει μέσα ἀπό αὐτήν καί κρατιέται μ' αὐτήν. «Ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου» εἶναι ὑφασμένη ἀπό ἀμέ­τρητες ποικιλόμορφες ἀλαζονεῖες, μεγάλες καί μι­κρές, βραχυχρόνιες καί μακροχρόνιες.

Νά ἀναφέ­ρουμε τίς πιό σημαντικές: ἡ ἀλαζονεία γιά τήν δό­ξα (ἐπιστημονική, πολιτική, γενικά τῆς κοινωνικῆς θέσης), ἡ ἀλαζονεία τῆς ὀμορφιᾶς, ἡ ἀλαζονεία τοῦ πλούτου, ἡ ἀλαζονεία τῆς ἀγαθοεργίας, ἡ ἀλαζο­νεία τῆς ταπεινοφροσύνης (ναί! λόγω ταπεινοφρο­σύνης !), ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐλεημοσύνης, ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐπιτυχίας... Ποιά εἶναι ἡ ἀρετή, πού ἡ ἀλαζονεία δεν την μεταμορφώνει σέ πάθος; Ἰδού, ἡ ἀλαζονεία τῆς προσευχῆς, μεταμορφώνει τόν προσευ-χόμενο σέ φαρισαῖο, καί τόν νηστευτή σε αὐτόχειρα. Ἔτσι, κάθε ἁμαρτία εἶναι στήν πραγματικότη­τα ἁμαρτία μέ ἀλαζονεία, ἀφοῦ ὁ Σατανάς εἶναι στήν πραγματικότητα Σατανάς μέ ἀλαζονεία.

Ἐάν δέν ὑπῆρχε ἡ ἀλαζονεία, δέν θά ὑπῆρχε ἁμαρτία οὔ­τε στόν ἀγγελικό, οὔτε στόν ἀνθρώπινο κόσμο. Ὅ­λα αὐτά «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός». Ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ. Κι Αὐτός εἶναι ἡ ἐνσαρκωμένη καί ἡ προσωποιημένη ταπεινοφρο­σύνη σέ ὅλες τίς θεϊκές τελειότητές του. Καί στοό Εὐαγγέλιό Του ἡ ἀρχική ἀρετή, ἡ παν-αρετή εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη (βλ. Ματθ. ε', 3). Ναί, ταπεινο­φροσύνη, ὡς μόνο φάρμακο γιά τήν ἀλαζονεία, καί ὅλες τίς ἄλλες ἁμαρτίες.

π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Ἐρμηνεῖα ἐπιστολῶν Ἁγ. Ἰωάννου Θεολόγου, ἐκδ. Ἐν πλῷ.