Εἶναι κάποιοι φίλοι πού σάν δορυφόροι γυρνοῦν γύρω ἀπό τήν Ἐκκλησία, καί τόν Χριστό λέν πώς ἀγαποῦν, ὅμως τό βάρος τῆς ψυχῆς, τούς κάνει ὅλο νά γκρινιάζουν καί τ’ ἄσχημα νά βλέπουν μόνο. Ὅπου στραβό καί παράξενο ἐκκλησιαστικό νέο ἀπ’ αὐτούς θά τ’ ἀκούσεις. Πρόθυμοι νά σοῦ ἀναλύσουν γιατί τά πράγματα εἶναι ἄσχημα καί τί μεγάλη εἶναι ἡ κρίση πού περνᾶμε, νά σοῦ ἀπαριθμήσουν λάθη ἱεραρχῶν κι ἀτοπήματα ἱερέων. Ψάχνουν ἀπεγνωσμένα σέ θεωρίες τοῦ κόσμου τούτου νά βροῦν ἀπαντήσεις καί καταπιάνονται μέ δαῦτες νά ἐξηγήσουν τά πάντα. Τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὅμως φοβᾶμαι πώς δέν τήν ἔχουν ζήσει, κι ἔτσι στό μισοσκόταδο ἄδικα κονταρομαχοῦν σάν Δον Κιχώτηδες ἀπελπισμένοι.
Τούς ἀγαπᾶμε τούς φίλους αὐτούς καί τούς καταλαβαίνουμε, γιατί μᾶς θυμίζουν μία νόσο πού κι ἐμεῖς λιγάκι κουβαλᾶμε: Νά μήν μποροῦμε νά ζήσουμε τήν χαρά τοῦ Χριστοῦ καί νά δοξολογήσουμε «πάντων ἕνεκεν», ἀνεξάρτητα ἀπό τήν τρέλλα τοῦ παρόντος αἰῶνος. Νά εἴμαστε κολλημένοι στήν μιζέρια καί νά μήν βλέπουμε τό Φῶς, σάν τίς μύγες πού πηγαίνουν στίς ἀκαθαρσίες κι ὄχι σάν τίς μέλισσες πού τρυγοῦν τά ἄνθη.
Γιά τούς φίλους αὐτούς, μά καί γιά μᾶς τούς ἴδιους, μιά φράση ν’ ἀφιερώσουμε σάν προσευχή καί δῶρο, τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Κλεόπα : Νά μᾶς φάει ὅλους ὁ Παράδεισος καί ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά φωτίσει τό σκότος μας. Χριστός Ἀνέστη !
